من مبتلا

کرونا گرفتیم. هممون با هم. حتا داداش بزرگه که با ما زندگی نمیکنه گرفت.

اول بابا گرفت. بعد مامان بعد داداش کوچیکه و آخری هم من! از وقتی بابا گرفت تو خونه قرنطینه شدیم.

اینکه میدونی حتما میگیری اصلا حس خوشایندی نیست.

هر لحظه منتظری.. هی دست به سرت میزنی و چک میکنی تب داری یا نه.. آب دهنت رو قورت میدی میخوای مطمئن بشی گلوت هنوز سالمه.

ولی انقدر ناگهانی میاد سراغت که دیگه فرصت و حال چک کردن نداری.. دوست داری فقط مسکن بخوری و چند ساعتی بخوابی تا از این بی قراری و بدن درد رها بشی.

خوبی این ورژن کرونا اینه که تو روز چند ساعتی بهت اجازه استراحت میده.. انگار دکمه خاموش و روشن داره یا روی یه نمودار سینوسی حرکت میکنه.

گلوم درد میکنه خیلی خیلی.. انگار هر چیزی میخوام بخورم با چنگالاش دست میکشه به گلوم و زخماشو عمیق تر میکنه.

بعد صبر کرد زمان داد که دورش تموم بشه.. بعد میشه خاطره.. مثل تمام بیماری و مصیبت‌های دیگه