برجک فروریخته

کلا آدمی هستم که سعی میکنم به دیگران امید و انرژی بدم،  البته در محیط واقعی،  اینجا شبیه سوپاپ اطمینان میمونه برام و به همین خاطر اینجا زیاد غرغر میکنم 

اصلا عادت تو برجک زدن ندارم!  و نمیدونم بعضی ها چرا اینکارو میکنن؟!  رفتم کلی کتاب خریدم تا بشینم و آزمونو بخونم،  با کلی انرژی مثبت دارم از کتاب فروشی برمیگردم..  بعد طرف برمیگرده میگه عمرا اگه یک ماهه بخونی و بتونی قبول شی!  بعدم رسیدم خونه،  دیدم از اون چند جایی که اقدام کرده بودم برای استخدام به همه زنگ زدن جز من با اینکه شرایط من بهتر بوده

خدایی جای من بودید حالتون گرفته نمیشد؟  آخه دوست عزیز من. .  وقتی میبینی من این همه کتاب خریدم نمیتونی یه کم بهتر صحبت کنی؟  مثلا بگی زمانش کمه اما من مطمئنم تو موفق میشی به جای اینکه بگی عمرا!  

در مورد استخدامم نمیدونم حکمتش چیه؟  این همه فشار رومه و تلاش میکنم اما نمیشه بعد از اون طرف یه گزینه هست که مطمئنم برام کار جور میکنه اما میدونم هم حس زنانه ام و هم از نظر اخلاقی  و شرعی و شناختی که از خودم دارم نزدیک شدن بهش مثل رفتن تو باتلاق میمونه...  باید فراموشش کنم اما نمیتونم هر لحظه بهش فکر میکنم

از این وضعیت خستم اما راه چاره رو پیدا نمیکنم