چپ

از سرکار اومدم و اول این کاری که کردم مانتو و مقنعه مو شستم بعدشم نوبت خودم بود حالا هم با یه بستنی نونی نشستم رو تختم و دارم اینجا مینویسم. 

احساس سبکی و حال بهتری دارم.  دوست داشتم اون بغضم حداقل تو یه مکان زیارتی شکسته بشه،  اوج آرزوم حرم امام رضا بود که به حداقلشم نرسیدم.  عیب نداره مهم اینه که حالم خوبه. 

دیروز کلی گشتم تا تونستم مطب دکتری که چشمامو عمل کرده بود پیدا کنم،  رفته نیاوران...  یعنی خیلی خیلی دور..  ولی خوب چاره ای نیست باید برم.  آخرین باری که رفتم اواسط دوران کارشناسی بود. 

همیشه قبل از اینکه برم مطبش به این فکر میکنم اگه پیشنهاد عمل مجدد یا تزریق سم برای فلج کردن عضله رو بده چه تصمیمی میگیرم؟  از اون تصمیمای سخته...  از اونا که انقدر باید آمادگی روحی داشته باشی که اگه نتیجه بد شد بتونی بپذیری. 

همیشه به این فکر میکنم اون موقع توی سیزده سالگی چقدر شرایطم بد بوده که با تمام وجود عمل رو پذیرفتم و حتی یک لحظه به اینکه نتیجه چی میشه فکر نکردم ولی الان فرق میکنه وضعیتم اونقدا هم بد نیست...  بهتره بزارم وقتی دکتر پیشنهاد داد بهش فکر کنم..  دکترمم مثل خودم پیر شده دیگه حتما کمتر ریسک میکنه. 

امروز همکارم داشت درباره چپ بودن چشم یکی از نماینده های شهرها صحبت میکرد..  دیگه خیلی وقته که ناراحت نمیشم،  میدونم اگه میدونست منم قبلا به صورت آشکار و الان خدا رو شکر به صورت مخفی این مشکل رو دارم،  جلوی من دربارش حرف نمیزد..  ولی حرفش منطقی بود،میگفت نمیدونم به کدوم چشمش باید نگاه کنم.   ارتباط چشمی توی افراد مبتلا به انحراف خیلی سخته..  عادتی که هنوزم برای من مونده اینه که وقتی با یکی حرف میزنم همش سرم پایینه و نمیتونم ارتباط چشمی برقرار کنم. 

بستنیم آب شد..  برم بخورمش