خاطره مورد دار

الان عکس یکی از استادای دانشگاه رو دیدم تو وایبر،  چقدر پیر شده بود..  این استاد مارو با اینکه عضو هیئت علمی بوداز تو دانشگاه پرتاب کردن بیرون..  

متاسفانه ما اولین کسایی بودیم که باهاش کلاس داشتیم،  یه استاد نچسب با یک نگاه عجیب و حرفای عجیب تر..  

باهاش درس سیستم اطلاعاتی مدیریت داشتم،  یه روز جمعه بود دقیقا یادمه،  نزدیکای ظهر پای لپ تاپ بودم دیدم برام یه ایمیل اومده از طرف همین استاد،  بازش کردم یهو خشک شدم چشمام گرد شده بود نفسم به شماره افتاده بود رنگ و رومم عین گچ 

عکس یه خانوم لخت که داشت خرامان خرامان به سمت دریا میرفت!  استاد بالاش نوشته بود بیا به من بپیوند،  اصلا تجربه همچین چیزیو نداشتم!  تا دو ساعت گیج بودم بعد ازون همش با خودم فکر میکردم من چی کار کردم که این با خودش همچین فکری کرده که منم بله!  تازه تمام کاراش برام معنی پیدا کرد اون زل زدنا و خنده های چندش آور..  

دیگه سر کلاس نرفتم و درس رو حذف اضطراری کردم 

به هیچ کس موضوع رو نگفتم تا به امروز که اینجا مینویسم بعد از دو سال هم از دانشگاه انداختنش بیرون فکر کنم طعمه بدیش مثل من سکوت نکرده! 

یه استاد دیگه هم داشتیم خیلی پشت سرش حرف بود میگفتن ازش شکایتم شده اما ثابت نشده،  من که خودم هیچ وقت چیزی ازش ندیدم اما یه جمله اش که تو کلاس گفت همیشه تو ذهنمه!  دخترا یادتون باشه  تا عرضه ای نباشه تقاضایی نیست!