اتوبان مرموز

بلاخره روز موعود فرا رسید!  صبح هی دو دل بودم لباس فرم بپوشم یا نه..  بعد با خودم گفتم مدیر که نیست منم بالا ( دفتر جناب مدیر)  کاری ندارم بیخیال بزار یه مانتو دیگه بپوشم. 

حدود ساعت هشت و ربع بود نشسته بودم پای سیستمم،  هنوز سرپرست که کنار من میشینه نیومده بود که دیدم تلفن سرپرست زنگ میزنه برداشتم دیدم جناب مدیره!  گفت خانم سرپرست نیومده هنوز گفتم نه..  گفت میتونی بیای بالا؟  گفتم بله.. 

ترس برم داشته بود!  سریع دفترچه و مداد برداشتم ( الکی مثلا نکته ای گفت یادداشت کنم)  توی این سه ماه که اینجا استخدام شدم این اولین باریه که به من میگفت برم اتاقش..  

هیچی دیگه رفتم بالا دیدم دم در اتاقش ایستاده منتظر من!  دیگه خیلی ترسیدم...  رفتم تو اتاق،  دعوتم کرد نشستمو. .  

شروع کرد!  چند تا تذکر دوستانه. .  بعدم گفت برو

اووووووف..  مردم توی این چند دقیقه.  هنوز اون سوتیه منو نفهمیده کاش میفهمید و خلاص میشدم!  

کلا امروز روزی بود که من شبیه اتوبان بودم هی از روم رد میشدن!  نماینده یکی از شهرها زنگ زد به خاطر نامه ای که سرپرست باید میفرستاده و نفرستاده کلی از خجالت من بدبخت درومد!  

یکی دیگه زنگ زد به خاطر فاکتوری که من نفرستاده بودم هی پیگیری میکرد!  منم نمیدونستم چی باید بگم. 

یکی هم مدارک نفرستاده بود حسابشو بسته بودن از من شاکی بود،  مدارک مال فروردینه من تیر اینجا استخدام شدم!  حالا من باید پاسخگو باشم!  

تازه وسط روز بابا زنگ زد که بلیط چارتر گرونه!  من دو تا بلیط گرفتم برای خودمو و مادرت. .  تو میخوای بیای مشهد؟  چی باید میگفتم؟  گفتم نه..  همین هفته پیش بهم گفته بود برای سه شنبه و چهار شنبه مرخصی بگیر منم گرفته بودم و چقدر خوشحال بودم اما حالا...  نمیطلبه.. .  این از همه برام بدتر بود امروز.