بداخلاق

دیروز یکی از بچه های سرویس بهم گفت تو چقدر بداخلاق شدی ... راست می گفت

امروز هرکاری کردم که سکوت نکنم  و حداقل نیمچه لبخند همیشگیمو داشته باشم نشد وسط حرف زدناشون یهو به خودم میومدم که نیستم اصلا توی این دنیا غوطه ورم تو خیالات خودم

یک هفته است تو خودمم خیلی ناراحت و بسیار دل شکسته و عصبانی از دست خودم از دست اطرافیان که از ساده و صادق بودن من نهایت سو استفاده رو میکنند

الان موندم ناراحتم و دنبال بهانه میگردم تا ناراحتیم رو توجیه کنم یا نه واقعا بهانه ای دارم برای ناراحتی

اگه همون موقع که از یه چیز کوچیک ناراحت میشم سریع بروز بدم و جمع نکنم اینجوری نمیشه مثل یه کوه ... بگیره راه گلومو... توی این هفته احساس میکردم کسی قلبمو توی مشتش گرفته و داره فشار میده.

چی کار کنم حالم خوب شه؟ کاش یکی بود که میتونستم باهاش حرف بزنم و درددل کنم .. چقدر سخته اینطوری

==================================================

جمعه هفته پیش ، صبح ساعت ده شرکت کلاس داشتم، مجبور شدم نزدیکای 7 از خونه بزنم بیرون و چون ماشین نبود پیاده برم تا مترو

نزدیکای مترو بودم که به دوستم زنگ زدم اگه رسیده مترو بقیه راه رو با هم بریم... خیابون خلوت خلوت بود هیچکس نبود.. شروع کردم به صحبت به موبایل .. یه خانم با چادر رنگ و رو رفته که کج هم سرش بود جلوم بودتا به دوستم گفتم رسیدی مترو؟ خانومه برگشت و زل زد بهم دیدم یه خانم پیری هستش اول فکر کردم کاری باهام داره اما بعد سریع برگشت و شروع کرد تند تند راه رفتن منم صبحت کردنم با موبایل تموم شده بود دیگه تند داشتم راه میرفتم که برسم به مترو... به پشت سر پیرزن که رسیدم نمیذاشت ازش رد بشم .. هر طرفی میرفتم اونم به همون سمت تغییر جهت میداد .. یه خورده سرعتمو بیشتر کردم و از بغل نگاهش کردم یه خانم پیر با موهای سفید .. باز خواستم که رد بشم نذاشت... اومدم تو خیابون اونم اومد تو خیابون!.... خیلی تعجب کردم و اصلا دلیل این کارشو متوجه نمیشدم گفتم برم آن طرف خیابون، رفتم اون ور .. شاید 15 ثانیه هم نشد برگشتم تا نگاهش کنم دیدم نیست!!!  نه ماشینی بود نه خونه مغازه و کوچه یا خیابون دیگه ای که بگم رفته باشه توش... نترسیدم اما خیلی برام سوال شده کی بود؟ چی بود؟ اصلا چرا این کارو کرد؟