آشتی

دیروز..  چه روز عجیبی. 

همین هفته پیش بود که با دو تا از همکارام سر یه موضوع بی خود بحث کردم.  شنبه که رفتم شرکت جو سنگینی بود تا دیروز ساعت دو که زدم از شرکت بیرون.  

من از این آدمام که ناراحتیم برای چند دقیقه و یا حتی یک روزه بعدش انگار نه انگار،  به خاطر همین وقتی این ماجرا ادامه پیدا کرد و در کنارش یه سری اتفاقای بد دیگه افتاد خیلی بهم فشار اومد.  

وقتی با اون وضع از شرکت اومدم بیرون اولش فکر کردم باید استعفا بدم،  تمام آدمای اونجا رو تو حال بدم مقصر میدونستم  بعدش پشیمون شدم و گفتم میرم پیش سر گروه میگم من نمیتونم با این جو کار کنم اون خودش یه طوری درستش کنه بعدش به این نتیجه  رسیدم که زوری که نمیشه..  تو مترو که رسیده بودم آرومتر بودم اما هنوز اشکام سرازیر بود.  کمی به گذشته فکر کردم به سوابق این مدلی گذشته تو واحد و نتیجش که رفتن یکی از بچه ها بود از واحد و نقش خودم این وسط.  

وقتی کف مترو نشسته بودم و سرمو تکیه داده بودم به دیوار،  درست همون موقع که به هیچی فکر نمیکردم،  جوابو پیدا کردم: بلاخره یکی باید کوتاه بیاد..  یه کادو میخرم فردا بهش میدم.. تا حدی که مقصرم عذرخواهی میکنم و میگم دلم میخواد روابطمون دوستانه باشه. 

امروز همین جملات رو گفتم کادومم  دادم..  عین  آب رو آتیش انگار هیچ اتفاقی نیفتاده همه چی درست شد.. اونا هم برای من گل خریدن و فکر میکنم همه چی تموم شد. 

نمیدونم الان من کوچیک شدم؟؟  نه اصلا همچین احساسی ندارم.  

فرآیند تصمیم گیریم بهم نشون میده که اصلا نباید تو عصبانیت تصمیم بگیرم .