تنهایی زندگی

امروز امتحان خط داشتم. مهم نیست که امتحان خوب بوده یا نه.

مهم اینه که به خاطر این امتحان من زود اومدم خونه و ساعتی با مادر تنها بودم. فارغ از  حرفایی بینمون رد و بدل شد؛ من به نکته ای پی بردم. 

تنهایی در خانواده ما موروثی است.

و این درک این موضوع به شدت برام دردناک بود.

من با مفهوم زندگی مشکل پیدا کردم، نمیدونم دارم به کجا میرسم ولی حس ترسی تو وجودمه که ازش میترسم!! و هر کاری میکنم نمیتونم از کنارش بی تفاوت عبور کنم.

کم کم داره دیر میشه

جمله ای چند دقیقه پیش از تلویزیون شنیدم  که حس دوگانه ای بهم داد هم آرامش و هم ترس و شاید شرمندگی..

آرامش از این لحاظ که قرار برگردی به اصل خودت؛ پیش کسی  که توی زندگی تنها همدم و مونس تنهاییات بوده؛ وقتی همه پشتتو خالی کردن اون بوده؛  توی شادی هات توی غم هات؛  توی موفقیت ها و شکست هات.. گاهی خودت نمیفهمیدی ولی اون حواسش بهت بوده.. 

ترس و شرمندگی هم به خاطر کارای خودت.. یادت بوده تو زندگی که اون میبینتت ؟.. قدمی سمتش برداشتی تا بهت افتخار کنه؟..  یه بار به خاطر تمام کارایی که برات کرده و مستحق ستایشه ازش تشکر کردی؟.. اصلا با خودت که بزرگترین آفریده اونی مهربون بودی؟ 

اگه جوابت نه باشه وقتی ندا اومد 

ارجعی الی ربک ..

چی کار میکنی؟