قرنطینگی

امروز برای خرید بعد چند روز رفتم بیرون... وای که چقدر هوا خووب بود. حیف...

فردا شیفت هستم و باید برم سرکار. تنها روزی که میرم تو این هفته فرداست.

خدایا میشه زودتر این کرونا بره :( میشه حال دخترعمو زودتر خوب بشه :( چرا همه چی انقدر ترسناک شده :(

یاد اون کلیپ سوتی‌های مصاحبه های تلویزیون افتادم، ساعت ۵ صبحه همه مهموناهم خوابیدن خانومم با دست اشاره کرد به من بیا :))

تو این هفته فقط یکشنبه میرم سرکار و قرار شده برای هم شیفتیها پیتزا درست کنم ببرم! یک ماهه غذای بیرون نخوردن :))

تو این سالها در هفته حتما یکبار فست فود خوردم ولی این ماه کلا همه چی فرق کرده.

حوصلم سر رفته، شقیقم تیر میکشه.

فکر کنم صد دفعه از اینور خونه رفتم اونور. همیشه فکر میکردم من ادمی هستم که خیلی راحت میتونم تو زندون دووم بیارم ولی الان میبینم اشتباه میکردم.

همه زندگی الان توی این دو تا جمله خلا۱صه شده که شام چی بخوریم؟ نهار چی بخوریم؟

دارم کتاب سمفونی مرگان رو میخونم .. باید تا تهش بخونم تا بتونم نظر بدم ولی این آشفتگی که توش هست دوست ندارم.

خواستم از دلگیری بنویسم ولی ولش کن، چه اهمیتی داره؟

چرا واقعا؟

چرا آدما فکر میکنند حق دارند سرت داد بزنند؟ چرا فکر میکنند تو حق نداری ناراحت بشی؟ چرا فکر میکنند باید یک ربع بعدش فراموش کنی و بشی همون آدم قبل!

روحانی_تعطیل_کن

از عصری دارم فکر میکنم نتونستم جواب این سوالو پیدا کنم! چطوری باید هم خونه بمونم هم برم سرکار؟!

از استرس خوابم نمیبره الان، خودم به جهنم اگه ویروس رو به بقیه منتقل کنم چی؟؟ دور کار هم که تو کار ما معنی نداره :/ 

موندم مردم چطور استرس و نگرانی این بیماری رو ندارن؟ میرن مسافرت، میرن تشیع جنازه... امروز اگه با چشم خودم نمیدیدم باورم نمیشد! خونه رو به روییمون nتا مهمون داشت که همه هم با هم موقع خداحافظی  بغل و ماچ و دستو :-۱

بگذریم..

گوشیمو میخوام عوض کنم ولی گوشی خیلی گرونه، زورم میاد این همه پول بدم :_(

رفیق جان امروز از این ساعت جدیدای سامسونگ خرید (اینترنتی البته) خیلی قشنگه .. سفر خارج که رفته بودیم پارسال تو نمایندگی سامسونگ دیدیم باهم، فقط نمیدونم من اونجا کلی ذوق کردم و جلز و ولز که این چقدر قشنگه اون هیچ ری اکشنی نشون نداد... آدم باس اینطوری باشه! چراغ خاموش وار :)

فعلا برم بزور ببینم خوابم میبره... باید برم سرکار :(